90’ların Mutlu Çocukları

90’ların mutlu çocukları burada mı?

90’lı yılların mutlu çocukları

Mutlu çocuk aranıyor

Bu yaz güneye iniyoruz

Hadi tatile gidelim

Şimdi tatil zamanı

Çocukluğundan bu yana erken kalkmayı severdi. Pazar günleri dahi sabahın yedisinde ayakta olurdu. Sabahın sessizliği ona bir huzur verirdi. Bu sabah da erkenden kalktı. Mutfağa doğru ilerledi yan yana dizdiği bakır cezvelerinden birini aldı, kahve içmek için dolabı açtı fakat kahve bitmişti. ‘Neyse, bu sabah da başka bir şey içeyim,’ dedi. Kuzeniyle beraber komşu şehre kahvaltıya gitme planı yapmıştı. Çocukları aynı yaşta olduğu için genellikle beraber takılırlardı.  Kahvaltı için çocukları oyalayacak birçok etkinliğin olduğu macera parkına gidiyorlardı. Öyle ya artık çocuklar kendi başlarına oynama marifetlerini kaybetmişti. Onlara çok daha fazlası lazımdı.

Gidecekleri yer şehir merkezinde değildi, o küçük ilçelerden geçerek dağa doğru çıkmaları gerekiyordu. Telefonunu eline aldı ve yol tarifine tıkladı. O sırada sekiz yaşındaki küçük kızı ‘Tüh! Haritamı alacaktım unuttum,’ dedi. 

‘Haritayı ne yapacaksın?’ dedi annesi. ‘Yol tarifine bakacaktım,’ deyince, kadının gözünde birden çocukluğu canlandı. Öyle ya, doksanlı yılların çocukları bilir herkesin arabasının torpidosunda bütün ön camı kaplayan kocaman bir haritası olurdu. Şehir dışına çıkıldığı zaman o harita öyle büyük iş görürdü ki! Gözünün önünde annesi ile babasının konuşmaları canlandı. Yaz tatillerinde güneye tatile giderken babası mutlaka yolda kaybolurdu. Arabayı sağa çeker ‘Hanım şu haritayı çıkart bakalım, nereye geldik? Hangi yoldan gideceğiz bir bakalım,’ derdi.

O haritaya bakmak o kadar keyifli ve eğlenceli olurdu ki harita küçücük arabanın içinde bir sağa bir sola döner yön bulmaya çalışılırdı. Dört kardeşlerdi, babaları haritaya bakarken arka koltuktan hepsi birden ayağa kalkar birbirini iterek sanki anlayacakmış gibi hepsi haritayı incelemeye başlardı. Bir yandan da kıkır kıkır gülmeler eksik olmazdı. Çocuk aklı işte kendilerine eğlence arıyorlardı.

Şimdi güldüğümüz şeylere bakıyorum o kadar anlamsız kalıyor ki! O zaman çok mutluyduk. O yolculuklarda hadi şurada durup bir şeyler atıştıralım diyecek pek alternatif yoktu şimdiki gibi. O yolculuklarda annelerin hazırladığı börekler olurdu. Tadını hiçbir ustada bulamayacağınız lezzette. Çünkü o börekteki lezzet o anın keyfinden geliyordu. Mola verilince bagajdan çıkan savan yere serilir, hemen börekler çıkar termosta demlenen çay ile en keyifli anlar yaşanırdı. Her şey çok lezzetli gelirdi. Adım başı istasyon market yoktu ki suyumuzu hemen alalım. Yol üstünde çeşme denk gelse de şişeleri doldursak.. Şimdi çocuklara su veriyorsun ‘Ben bunu içmem bu soğuk değil’ diyor. 

Küçücük arabada bir sürü oyunlar oynanırdı, elde oyun kalmayınca kafadan uydurulurdu. En çok da kelime ve el oyunları oynanırdı. Oyun üretilir, eğlence üretilir, sohbet üretilirdi… Üretmeyi bilirdi 90’lı yılların çocukları. Dört çocuk nasıl da sığardı arka koltuğa öyle. Yok, cam kenarına ben oturacağım,  yok ortadan manzara daha güzel, sürekli bir yer kapmaca vardı. Şimdi iki çocuğu koysan durmaz. Mutlaka önlerinde ekranlar olmalı onları oyalayacak bir şey bulmalı ebeveynler. Hele ki sekiz on saatlik yola mümkün değil, uçakla yolculuk lüksü varken araba neden diye sorarlar. Eskiden yolda giderken mideler bulansa bile yine de o yol eğlenceli gelirdi. Zahmetler insanların umurunda olmazdı. Hele anneler iyi cesaret ediyormuş o kadar saat çocukları arabayla götürmeye.

Etrafta güzel manzara varsa durup fotoğraf çekinilir, sonra o fotoğrafın çıkması beklenirdi. Beklemek insana mutluluk verir mi? İşte o fotoğrafın basılmasını beklemek bile keyifliydi. Şimdi telefonu daha elinden indirmeden atlıyor çocuklar ‘Bende bakacağım nasıl olmuş,’ diyor. Gel de bu çocuğa şimdi sabırlı olmayı öğret. 

Herkes aynı müziği dinler aynı duygudan geçerdi. Yolda müzikle coşulurdu. Yolun yarısını uyuyarak geçiren ama yolla ilgili de anlatacak hikayesi çok olan çocuklar vardı.

Durup mola verilen yerlerdeki çarşılar gezilir, çocuklar anne babamız bir şey alacak mı acaba diye beklerdi. Belki bir çanta, bileklik veya maskot..  Ne alınırsa çok sevineceklerdi orası kesin. Mutlu olmak bu kadar kolaydı.  Doksanlı yılların çocukları bunu bilirlerdi. Neden şimdiki çocuklar o içten samimi mutluluğu yakalayamıyorlardı? Çocuklar bir tarafa anne babalar bile bu dönemin çocuklarından mutluydu, tepkileri daha sakin daha samimiydi.

Nedir bu dönem ile o dönem yaşayan insanların arasındaki fark?

Önceden daha çok şükür etmeleri mi? İmkânsızlık içinde imkân oluşturmaları mı? Sade bir yaşamlarının olması mı? Tatminkâr olmaları mı?

Mutluluk çılgınlar gibi, sabahlara kadar eğlenmek ya da hiç kullanamayacağım kadar çok eşyaya sahip olmak ile mümkün olabilir mi?

Asıl sır küçük şeylerden büyük anılar biriktirmekti. İnsanın en keyifli zamanları imkân yokken kendine imkân oluşturmaya çalışırken ki o çabası, düşünce bedeli, yorgunluğu, gözyaşı, hata yaptığında yanındaki kişi ile bakışıp gülüşmeleri, hatta bir fotoğrafın basılmasını beklemesinde saklıydı.

İnsanların çoğunun ‘Eskiden her şey çok güzeldi. Ah eski günler ah,’ dediği bir zamanda yaşıyoruz..

O günler nasıl şimdi güzel geliyorsa bugün yaşananlar da ilerde öyle güzel gelecek.  Peki, nasıl olacak bu? Verilenlerin farkına varıp, etrafına bakıp güzellikleri görmeye başladığında işler değişecek. Umut hep var ve olmaya da devam edecek. Ona ne kadar sahip çıkarsa insan, o da o kadar sahip çıkar insana.. Sahip olmadıklarına değil de sahip olduklarına bakıp şükretmek, imkânsızlıktan şikayet etmeden, elindekilerin miktarını arttırmaya çalışmadan olanlarla ne yapabilirime odaklandığında insan, hayatındaki rüzgârın yönü değişir.  Her insanın umudu kendi içindedir, bulup yeşertebilen için…