Affet Bizi Çocuk

Şehitlerle Yeryüzü Bir… 
Bayrağını dalgalandıramayan ülke…
Her yer o bayrak şimdi!
Her yer kırmızı ve yeşil…
Her ülkede bir hareket var; amaç belli hedef belli…
Kırmızı ve yeşil bir bayrak dalgalanıyor…
Her ırk ve milletin elinde sağa sola kıvrılıyor… 
Kırmızı ve yeşil renklerle tüm ülkeler bezendi birbirine…
Çocuk, genç ve yaşlı bir arada…
İnsan olan bir arada bayrakları bir,
Yürüyor, yürüyor insan için, insanlık için, mahsun için…

Bir yerde ki savaş, her yerde barış oldu!

Yeryüzü tek bayrak oldu, 
Yeryüzü ilk defa hem fikir oldu!
Dil, ırk, renk ayırmadan…
Çünkü orada savaş yok… 
Savaş yok!
Çocuklarla,
Hastalarla,
Hastahanelerle,
Bebeklerle,
Sivillerle yeryüzü hiç savaşmadı… Savaş yok!
Saldırganın cinsi türü belli değil, yabancı yeryüzüne…
Saldırı hayret verecek kadar farklı yeryüzüne,
Bir taraf farklı insanlıktan uzaklıkta… 
Ve…
Yeryüzü merak etti bayrağın insanlarını, 
Yeryüzü hayran kaldı bayrağın insanına, sağlam duruşuna!
Hayranlığı merakına sebep oldu…
Merakı imanına ulaştı… 
İmanı bayrak sahiplerinin eminliğine…
Yeryüzü dalgalanıyor yeşilden kırmızıya,
İnsan olan bir, olmayan kim? 
Yeryüzü hissetti uzakta olanı kalbi kadar yakında,
Kalpler şimdi bir, yönler bir,
Birleşti dünya çocuklar için, bebekler için…
İnsandı ölen, çocuktu giden…
Kim bebek öldürebilirdi kim? 

En masumdu ölen, günahsızdı…
Tertemizdi eller, nurluydu kapanan gözler…
Kokusu bile kirlenmemişti,
Kundaktan, oyun parkından kefene sarılmıştı…
Bir değil, bin değil, on bin değildi sayıları en mahsunların…
Ağlamadan, üstelik sevinerek gitmişlerdi, 
Giden bir gönderen bir, seyreden bir olmuştu… 
Şehit olmak en üst mertebeydi…
Neye şahit olmuştu kısacık ömründe?
Şahitliği neydi ki şehit olmayı isteyecek kadar…
O kadar mahsum gitmişlerdi o kadar da mahsumlaştırmışlardı…
Az değildi sayıları, az değildi etkileri! 

Onlar şehit, tüm dünya şahit…
Bizi affet çocuk
Bizi affet…

Arkandan dünya ayakta ama durduramıyor olanı! 
Yeryüzü kırmızı ve yeşil, yeryüzü ilk defa bir…
Ama affet bizi çocuk…