SEN YAPARSIN

 

Tülin yirmili yaşlarda evliliğe adım atmış; sevdiği adamla bir yuva kurmuştu. Zamanla iki çocuk annesi olmuştu. Evliliklerinin ilk yılından itibaren eşi Murat'a iş yerinde yardımcı oluyordu. Pastane şefi olan Murat bir butik pasta dükkânı açmış ve henüz çok yeni olduğu için yanına bir yardımcı almaya gücü yetmiyordu. Tülin bir yandan çocuklarının güzel yetişmesi için uğraşıyor bir yandan da dükkânda eşinin yükünü paylaşıyordu.

 İlk zamanlar her şey yolundaydı. Ama Tülin hayat koşturmacasında genç yaşına rağmen biraz yorulmuştu. Sabahları güneşten önce uyanıyordu. Dükkân eve yürüme mesafesindeydi. Eşi ile hemen pişecek ürünleri hazırlıyordu. Sonra eve gidip çocuklarına kahvaltı hazırlayıp; onları okula bırakıyordu. Evde akşam yemeğini hazırlayıp tekrar dükkâna gidiyordu. Tülin’in neredeyse her günü böyleydi. Özel günlerde dükkâna gelen yoğun siparişlerde ise evde çok az vakit geçirirdi. Tülin dükkânda eşine mutfakta yardım ettiği gibi; kasada sipariş almada da yardımcı oluyordu. Malzeme alışverişini yapıyor; gece de dükkân temizliğini es geçmiyordu. Bu kadar koşturma onun normaliydi artık. “Bütün yükü omuzlarına alma” diyen arkadaşlarına: “Ne yapalım? Hayat müşterek” diyordu. Eşine destek olması güzeldi. Ama bütün yükü yüklenmek; hayatı müşterek yaşamak mıydı?

İşlerin büyümesiyle beraber Murat’ın şehir dışı bazen de yurt dışı işleri oluyordu. Katılması gereken fuarlar olduğunda dükkân bütünüyle Tülin'e kalıyordu. Tülin bütün işlere yetişmeye çalışırken bir de çocuklarının problemleriyle uğraşıyordu. Eşi ile çocuklarının problemlerini konuşup; onlarla daha ilgili olmasını istiyordu. Fakat Murat: “Sen halledersin Tülin" deyip işin içinden sıyrılıyordu. Çünkü ailedeki tüm sorunları Tülin kendi kendine hallediyordu. Ama artık bu durum tatsız olmaya başladı. Çünkü çocuklar babalarıyla vakit geçirmek istiyorlardı. Gittiği uzun seyahatlerde onu çok özlüyorlardı. Hafta sonu gelince beraber vakit geçirmek istiyorlardı. Ama Tülin bunu da genelde kendi yaptığı için Murat'a gerek kalmıyordu. Çocuklara: “Babanız çok yoğun çalışıyor. Ben sizi istediğiniz yere götürürüm.” Diyordu ama kendi yoğunluğundan çocuklarına verdiği sözleri de yerine getiremiyordu. Bu sefer Tülin’in çocukları ile arası bozuluyordu. Çocukları günden güne mutsuzlaşıyordu ve bu durum Tülin'i çok üzüyordu.

Bir gün dükkânda temizliği bitirip; çayını içerken hayatını düşündü. Dükkânı açtıkları ilk gün gözünün önüne geldi. Murat: “Şu an bir yardımcı alamayız.  Durumumuz düzelsin bakarız.” Demişti. Bu konuyu tekrar konuştuklarında ise: “Sen zaten öğrendin bu işi. Sen yaparsın aşkım.” Diyordu.

Çocukların okulda problemi oluyordu. Murat: “Sen

halledersin.” Diyordu.

Annesinin doktora götürülmesi gerekiyordu. Murat: “Sen götür.” Diyordu. Müşterilerle sıkıntı çıkıyor; Murat Tülin'e yine: “Sen konuşup halledersin.” Diyordu. Tülin bu son kısmı sesli olarak tekrarladı: “SEN YAPARSIN.” Tülin aklından bunları geçirirken ne kadar yorgun ve aslında mutsuz olduğunu hissetti.

Bu zamana kadar her şeye koşturdum ama bir teşekkür edilmeli değil miydi? Sanki her şeyi ben yapmalıyım düşüncesine nereden kapıldım? Neden Murat beni, ailemizi bu kadar yalnız bıraktı? Neden yokmuşuz gibi yaşıyor? İlk zamanlar her şeyi beraber yapıyorduk.  Bir şeylere beraber gülüyor, beraber üzülüyorduk. Peki şimdi ne değişti?

Tülin iyi niyeti ile: Murat çok yoruluyor; dinlensin. O çok stresli şimdi ona söylemeyeyim.  Şimdi çok meşgul bir de bununla uğraşmasın dedikçe tüm yükü kendisi sırtlanmıştı. Farkında olmadan dengede başlayan ilişkileri bozulmuştu. Çünkü iki tarafın ödediği bedeller birbirine denk değildi.

 Bedel; insana verilen ağır yükler değildir. İnsan hayatı ortak yaşadıkları ile paylaşırken bedelleri sadece kendi yüklenmemelidir. Bir tarafın çok bedel ödemesi hangi ilişki olursa olsun diğer tarafa zarar verir. Zamanında doğru miktarlarda ödenen bedeller insana yük olmaz. Aksine hayattaki yüklerini hafifletir. Çünkü bedel insanın şifasıdır. Ve bedelleri paylaştıkça ilişkilerdeki problemler de ortadan kalkmaya başlar.