En kıymetli mücevher “MÜCADELE” (1)

 

Bebek ana rahminde oluşmaya başlar. Önce küçücük bir hücredir, bölünür çoğalır, organlara dönüşür. Önce kalp oluşur, sonra diğerleri. Bir bir, her biri mücadele öyküsüne imzasını atar.  

Bir spermin yumurta içine girmesi bir mücadele öyküsüdür. İnsan hayatının ilk evresi mücadele ile başlamıştır. Son evresine kadar da öyküsü değişmeyecektir, hep bir mücadele ile nefesi gibi yakın yaşayacaktır.

Yumurtaya ulaşan spermler, on ile otuz saatte, sperm ve yumurta çekirdeği ile taşıdıkları ve yarılanmış halde olan genetik materyallerini birleştirmek üzere kaynaşacaklar. Bu da bir kaynaşma ve uyum mücadelesi olacak. Başarılırsa döllenmeye geçilecek.

Döllenme, spermin yumurtanın kabuğuna ulaşmasıyla başlar. Bir ulaşma çabası ile mümkün olur. Sonucunda insan bedeninin ilk hücresi olan zigot tek hücreli embriyo meydana gelir. Bu yeni bireyin yani zigotun, ilk tam takım kromozomları döllenmeden yirmidört ile otuz saat sonra ilk hücre bölünmesini gerçekleştirebilmek için kendisini eşler. Yani, bir kopyasını yapar. Bu ilk bölünmeden sonra ortaya çıkan iki yeni hücre de daha sonra tekrar bölünerek 4 hücreli halimizi oluşturur ve bu katlanarak; sekiz, on altı, otuz iki hücre oluşturmak üzere, mitoz bölünme şeklinde devam eder. Bölünme ve ayrışma ve yeniden birleşme mücadelesi verilir.

Hücreler bir yandan katlanarak çoğalmaya devam ederken bir yandan da bu hücre yığını, tüplerin iç lümeninde bulunan tüycükler ve kasılma hareketleriyle rahme doğru ilerletilir. Döllenmeden üç gün sonra, embriyo hâlâ tüptedir. Döllenmeden dört gün sonra ise bu hücre topu, tüpteki yorucu seyahatini tamamlayarak, rahme ulaşır. Ve yeni sürece geçilir; ‘Yuvalanma’.

Yuvalanma, henüz çok genç olan embriyonun, ana rahminin iç tabakasında kendisine uygun bir yer bulup oraya gömülme, yerleşme işlemidir. Döllenmeden altı gün sonra başlar ve ortalama on iki günde tamamlanır. İlk aşama altıncı günde başlayan, yapışma, tutunma aşamasıdır. Hücre topunun en dışındaki hücreler özelleşerek bu tutunmayı sağlayan özel kimyasal maddeleri salgılarlar ve rahim iç tabakasına tutunurlar. Tutununca, bazı özel enzimler salgılayarak, kendisine yeni kanallar açar ve iyice yerleşerek besinleri içerideki hücrelere ulaştırır.

Gelişmekte olan embriyo için tutunma ve yuvalanma çok önemli bir süreçtir. Şu anki bilgilerimize göre her iki embriyodan birinin tutunamayıp öldüğü düşünülmektedir. Tutunamayanlar, mücadeleyi tamamlayamayanlar.

Gebeliğin dördüncü haftasının sonunda, embriyo çok yol almıştır ve çılgınca çoğalan yüzlerce hücreye ulaşır. Şekli çok değişip, daha karmaşık bir hal alır ve yeni evine yerleşme telaşındadır.

Yüzeysel tutunma başladığında embriyo, besinlerini annenin rahim iç tabakasından almaya başlar. Şu anda küçük embriyomuz, anneden oksijen ve besinleri alıp, atıkları verme işlemini ilkel bir dolaşım sistemiyle sağlıyor. Bu ilkel dolaşım sistemi, embriyoyu rahim iç tabakasında kanlanması artmış dokuya bağlayan mikro kanallardan oluşur. Gömülme gerçekleşirken bir yandan da hücre yumağının içinde ve dışında aktivite devam eder.

Yeni oluşan ve ‘yolk sac’ diye adlandırılan yapı, görevi bu ilkel sistemden devralır ve altı ile sekizinci haftada plasentanın görevine başlamasıyla bu fonksiyonu plasentaya devreder. İnsanda plasentanın (eş) gelişimi en az bebeğin gelişimi kadar önemlidir. Embriyo, tüplerdeki seyahati sırasında, tüplerdeki ve rahimdeki sıvıyla beslenmesini sağlarken, yuvalandıktan kısa bir süre sonra plasenta bu görevi alır ve sadece embriyonun beslenmesi için değil, anneyle bebek arasındaki iletişimi sağlamak için de kullanılır.

Yine başka bir mucize olarak, anneyle bebeğin kanı karşı karşıya gelmez, temas etmez ve karışmaz, arada bir hücre bariyeri vardır. Bu mekanizma, bebeğin, annenin bağışıklık sistemi tarafından kabullenilmesini sağlayan önemli faktörlerden biridir.

Bir süre sonra tutunmaktan kopmaya geçiş mücadelesi verecek bebek. Öylece mücadele ile doğacak.

Tutunma, hayatta kalma, kopma, birleşme, ulaşma, yolu tamamlama ve gelişme ile anne karnında başlayan süreçler tüm hayatta da aynı şekilde devam etmesi bir tesadüf müdür?

Bir ömür; bir süreçten ötekine geçişlerle ve sürekli farklı bir mücadele ile devam edecek. Mücadelesi kadar insan tutunabilecek. Mücadelesi kadar hayatı yaşayacak ve mücadelesi kadar gelişecek. Mücadelesi kadar güçlü ve başarılı olacak. Ya da tutunamadığı yerlerde elenecek. Tıpkı anne karnında ulaşamadığında yolculuğun bitmesi gibi.

Anne karnında başlayan öykü bir ömür devam ediyor.

İnsan hep bir sonraki bölüme geçebilmenin, geçiş yaptığına uyum sağlamanın mücadelesini verecek de verecek.

Okul hayatı; üniversiteye geçme mücadelesi, üniversiteye geçtiyse bitirme mücadelesi, bitirdiyse iş bulma mücadelesi, bulduysa orada tutunma mücadelesi. Tutunduysa gelişme mücadelesi. Yoksa yok. O zaman yerinde saymaya başlar.  Sonra da geriler.

En başarılı insanlar zaten en iyi mücadele eden insanlar değil midir? Anne karnında en iyi mücadele veren yumurtaların döllenmesi gibi. Rahimden oluşan zorlu parkuru kat edip, tüplere ulaşıp, yumurtanın sert kabuğunu geçmeyi başarırsa döllenme gerçekleştiği gibi.

Çaba ve mücadele en kıymetli mücevheridir insanın. Onlar olmadan hep eksiklikler içinde olacaktır. Hangi konuda bıraktıysa mücadelesini o konuda eksiklik içinde olacak.

Ancak insanın en büyük sorunu mücadele etmeyi, hırsları için koşmakla karıştırmasıdır. Hırs ile bir konuyu halletmeye çalışmak; zehirli çiçeği koklamaya benzer. İnsana, hayatına ve etrafındakilere zehir saçar.

Mücadeleci olmak hırs yapmak demek değildir. Hırs ile benzer görünür ama çok farklıdırlar. Tıpkı beyaz bir zakkum çiçeği ile akasya gibi. Çok benzerler ama biri zehirlidir, diğeri mis kokuludur. Dıştan bakınca hiç öyle görünmezler. Çok benzerler..

Peki nasıl anlayabilirim? Yakında…