Su Isıtıcısıyla Kavga Edebilen Kadın

 

“Yine çok yoğun bir gün başlıyor haydi bakalım” diyerek hızlıca kahvaltı masasından kalktı Ayşenur. Bardağındaki yarım kalan çayını ayakta yudumlarken, bir yandan da masayı toplamaya çalışıyordu. Kırmızı çiçekli masa örtüsünü toplayıp balkondan aşağı silkeledikten sonra, tekrar mutfağa döndü. Bir an önce mutfak işlerini bitirip alışverişe çıkacaktı. Çıkmadan bir kahve içmek için ısıtıcıya kaynaması için su doldurdu.

‘’Hadi ama hadi! kaynat artık şu suyu... Ne kadar da yavaşsın. Bir de güya beş dakikada kaynatıyor diye satıyorlar seni ’ diye söylenerek ayağını sallıyordu.

Ayşenur’ un bu aralar hareketlerinde bir aktiflik, davranışlarında bir sabırsızlık vardı. Su ısıtıcısı suyu kaynatırken başında bekliyor, resmen onunla kavga ediyordu.

Son zamanlarda eşyalarını çok kırıp dökmeye de başlamıştı. Bugün de elinden fırlayan tabak şangur şungur param parça oldu. Hay aksi diyerek hızlı ve dikkatsizce toplamaya başladı.

Cam parçalarını toplamaya çalışırken, eli birden kana bulandı. Elini kestiğini bile hissetmemişti. Hemen bir peçeteyle elini sardı ama kanama çok yoğundu. Bu şekilde durmayacağını anlayınca panikledi. Hemen karşı komşusunun zilini çalarak yardım istedi. Bu şekilde arabayı kullanamazdı. Komşuları onu hastaneye yetiştirdiler. Kesik derindi ve hemen dikiş atılması için doktor müdahale başlattı. Canı çok acıyordu.

Müdahale sırasında doktor; “Ah bu ev hanımlarının sabırsızlığı, aceleciliği…”

“İşler yetişecek diye ev kazalarına mahal veriyorsunuz. Eliniz çok derin kesilmiş, iyi ki hemen gelmişsiniz kanaması bayağı yoğun.” dedi.

Sabırsızlık ve acelecilik…

Tam da bu iki kelime son günlerdeki halini tanımlıyordu.

Cep telefonunu açarken “Offf hadiii açıl artık!” diye hızlı hızlı tuşlarına basıyor, çamaşır ve bulaşık makinasının yıkamayı bitirmesine sabredemiyordu. Aslında o da farkındaydı bu durumun ama hiç düşünmemişti sebebini. Hastane çıkışı eczaneye uğrayıp sonra da eve geçtiler.

Komşusu Nesrin Hanım ‘’Büyük geçmiş olsun Ayşenur’ cuğum. Çok şükür daha kötü bir şey olmadı.  Bize buyur birlikte bir kahve içelim, dinlen biraz” diye evine davet etti.

Nesrin hanım kahveleri yapıp getirirken, Ayşenur,  Nesrin Hanım’ı izlemeye daldı. O kadar sakin o kadar sabırlı bir hali vardı ki. Konuşmasıyla, davranışlarıyla insana adeta huzur veriyordu.

“Eline sağlık Nesrin ablacığım.” diyerek bandajlı elinin de yardımıyla kahvesini yudumlamaya başladı.

“Nesrin ablacığım bilirsin her zaman söylerim ‘Senin bu sabırlı sakin halin bana huzur veriyor’ diye. Ben de senin gibi bir insan olmayı çok isterim ama yapamıyorum. Hiçbir şeye sabrım yok. Çok hızlı aktifleşiyorum. Bu halimi nasıl düzeltirim bilemiyorum ama bak başıma gelen olaya. Şimdi on beş gün elimi kullanamayacağım. Yani ben durmadım ama bak bu olay nasıl durdurdu beni.” diye üzüntüsünü dile getirdi.

Son derece sakin bir tavır ve ses tonuyla sözü aldı Nesrin Hanım.

“Ayşe Nur cuğum hızlı olmakla aceleci olmak aynı şey değil. Ben de işlerimi hızlıca bitiririm. Senin; davranışlarında acelecilik var. Bu da her haline yansıyor normal olarak” dedi. “Sabırsız insanlar aktif ve aceleci olurlar. Sen bunların altında yatan nedeni düşünüp bulmalısın.” dedi.

“Doğru söylüyorsun Nesrin ablacığım, ben evde su ısıtıcısıyla bile kavga ediyorum. ‘Hadi artık kaynatsana ne biçim şeysin sen?’ diyorum. Cep telefonumun açılmasına sabrım yok. Sanki saatlerce bekliyormuşum gibime geliyor, sinir oluyorum.” dedi.

Nesrin Hanım; “Ah bu telefonlar yok mu zaten koca bir nesli mahvedip geçti. Elektromanyetik alanın tam ortasında yaşıyoruz canım benim. Elimizden geldiğince uzak durmalıyız.” dedi.

“Bilirsin okumayı çok severim. Geçenlerde sürekli aldığım bir dergide de bu konuyu işlemişlerdi. Elektromanyetiğin insanların sinir uçlarına hasar verdiğinden ve sinir sistemini bozduğundan bahsediyordu.. Baksana günümüze artık her şey elektrikli üretilir oldu. Gelin olacak kızların çeyizlerine bak. En az beş parça elektrikli mutfak eşyaları var. Eskiden böyle bir şey mi vardı? Keki tahta kaşıkla çırpardık, hem de nasıl kabarırdı. El çırpıcısı bile yoktu o zamanlar. Ama şimdi her şey elektrikli.

Gün geçtikçe de artıyor bu durum. Gerçek olandan sahteye doğru hızla ilerliyoruz. Çalı süpürgesinin yerini robot süpürgeler, odun ateşinin yerini elektrikli tencereler aldı.

Birçok insan hayatı kolaylaştırıyor diye inanıp satın alıyor artık. Kolaylaştırıyor da, zehirlediğini kimse fark etmiyor bile. Bak ne diyorsun ‘su ısıtıcısıyla kavga ediyorum’. Yoğun bir elektromanyetik alana maruz kaldığımız için her geçen gün fark etmeden hastalanıyoruz aslında.

“Çok doğru söylüyorsun Nesrin abla. Ben de farkındayım aslında ama şimdi sen anlatınca daha çok fark ettim. Benim biraz arınmam, topraklanmam lazım. Dediğin gibi elektromanyetik alanın tam ortasında yaşıyoruz. Elbette çok zarar görüyoruz ama fark etmiyoruz. Ve ben gerçekten de son bir yıl içinde çok daha fazla sabırsız oldum. Bak sen kahveyi ocakta pişirmişsin. Ben Türk kahvesini, kahve makinasında yaparım. Hazır kahve yapacağımda da suyunu ısıtıcıda kaynatırım. Hayatı kolaylaştıracak diye, kendimize zarar veriyoruz haberimiz yok.”

“Bunları fark etmen çok güzel canım benim. İnsan fark ettikten sonra hareket başlatabiliyor.”

“Evet benim de bir şeyler yapmam lazım. Elektrikli eşyalarımın zorunlu olmayanlarını azaltıp telefonu da daha dikkatli kullanmalıyım. Bakalım neler fark edecek?”

“Tavsiyelerin ve ocakta pişmiş kahve için çok teşekkür ederim. Ellerine sağlık. Ben kalkayım artık.” diyerek düşünceli bir şekilde evine geçti. Ayşenur mutfaktaki su ısıtıcısı ve kahve makinasını dolaba kaldırarak kahvesini artık ocakta pişirmeye başladı. Zaman içerisinde fark etti ki, su ocakta gayet de hızlı kaynıyormuş.

Gerçekten de ısıtıcı,  suyu beş dakikada kaynatamıyor muydu? Yoksa Ayşenur’ un beş dakika bekleyecek kadar bile sabrı kalmamış mıydı?