DEDECİĞİM

"Bugün hava çok güzel baksanıza" diye söyledi Damla. Pencereyi açıp masmavi gökyüzüne, altın gibi parlayan güneşe hayran kaldı. 

"Anne hadi gezmeye gidelim. Bu kadar güzel havada evde oturmayalım. Deniz kenarına gideriz mesela, olmaz mı?" Annesinin gözleri babasının gözlerine takıldı. 

"Ne dersin hayatım, çıkalım mı?" 

"Olur yarım saate çıkalım isterseniz."

Damla hemen üzerini değiştirip, en sevdiği tokalarını taktı. Her zaman küpe takmayı severdi. 

"Bugün dedemin bayramda aldığı küpeleri takayım." dedi. Dedesi pek düşkündü Damla’ya. Hafta sonları özellikle gelir Damla ile vakit geçirirdi. Her bayram muhakkak bir hediye alırdı. Doğum günlerini birlikte kutlarlardı. Torunu ile güzel anılar biriktiren Mehmed Bey, Damla'yı diğerlerinden ayrı severdi. Onların bu özel ilişkisi diğer aile fertleri tarafından pek kıskanılırdı.

Nihayet Damla hazırlandı ve hızla koşup arabaya yerleşti. Arabaya bindiğinde herkesin çok sessiz olması dikkatini çekti. 

"Bir şey mi oldu baba?" Cevap gelmedi babasından.

"Anne bir şey mi oldu? Niye cevap vermiyorsunuz ki?"

"Kızım baban telefondan haberlere baktı da biraz üzüldü. İyi misin hayatım?"

Derin bir nefes alıp verdikten sonra Cemil Bey, “Tamam iyiyim” diyerek arabayı çalıştırdı. Damla hemen camı açıp en sevdiği şarkıyı söylemeye başladı. Deniz kenarı epey kalabalıktı. Havanın güzel olmasından dolayı insanlar evlerinden çıkıp buraya gelmişti. Kimisi evden yiyecek getirmiş piknik yapıyor, kimisi top getirmiş voleybol oynuyor, kimileri de parktaki spor aletleriyle günlük sporlarını yapıyordu. Damla ise oradan oraya koşturan kedilerin peşinden gidiyordu. O önden anne, babası arkadan geliyordu. Onlar bir şeyler konuşuyorlardı ama Damla pek bir şey anlamıyordu konuştuklarından.

"Ölü sayısı kaç olmuş?"

"On binlerce kişi. İçinde en fazla çocuklar var."

"Nereye kadar bu durum devam edecek?"

"Tüm dünya olmasa da dünya geneli tepki gösteriyor. Artık bitmeli bir şekilde."

"Baba baba!"

Cemil Bey cümlesini tamamlayamadan Damla'nın seslendiği yere koştu.

"Ah, ne oldu sana kızım?"

"Düştüm baba, dizim, elim çok acıyor."

"Dur, dur bir sakin ol kızım. Tamam şimdi silelim önce bir yüzünü..."

Annesi hemen çantasından mendil çıkarıp elindeki su şişesiyle ıslattı. Damla'nın önce yüzünü sonra ellerini sildi yavaşça,

“Ah kızım yaaa nasıl düştün bu kadar?”

“Şu duvarda yavru kedi vardı anne. Annesini kaybetmiş bende sesini duyunca ağlıyor sandım. Korkmasın diye yanına çıkmak istedim. Ama ayağım kaydı işte...”

Diye Damla bir yandan ağlıyor bir yandan anlatıyordu. Biraz sakinleştikten sonra;

“Dedeme gidelim anne… Baba lütfen dedeme gidelim ne olur?” Dedi Damla.

 “Bakalım deden evde mi kızım? Bir arayıp soralım.”

 Cemil Bey telefonu eline aldı. Tam arayacağı sırada babası onu aradı.

“Alo Cemil nasılsın oğlum?”

“İyiyim baba sen nasılsın? Şimdi seni arayacaktım. Evde misin?”

“Dışarıdayım ama yarım saate geçerim eve”

’’Peki tamam bizim gelmemizde yarım saati bulur. Damla seni görmek istedi. Ziyaretine gelelim dedik.’ ‘Tabii gelin minnoş kızımı özledim bende. Tamam oğlum hadi bekliyorum görüşürüz.’’

’’Görüşürüz baba’’

’’Ne dedi dedem baba? Evde miymiş?’’

’’Dışardaymış ama yarım saate evde olurum dedi.’’

Cemil bey bir yandan kızının üstünün tozlarını temizliyordu. Bir yandan haftalardır haberlerde izlediği savaşta ki çocukları düşünüyordu. Sahi nasıl bir savaştı bu? Savaş mı yoksa soykırım mı demeliydik? Sivilleri ve çocukları hedef alan bir soykırım. Ama nasıl oluyordu da bu kadar vahşet içerisinde o insanlar direnebiliyordu? 

"O çocuklar hiç gözümün önünden gitmiyor" dedi arabayı sürerken eşine. Figen Hanım da geceleri uyuyamaz olmuştu. Kendi çocuğuna her baktığında oradaki çocuklar aklına geliyordu. Her akşam masa kurup yemek hazırlarken, evladını kaybeden anneler aklına geliyordu. Yavrusunun cansız bedenine sarılmış anneler... Yavrusundan kalan sadece elindeki kan olan ve elini yıkamak istemeyen anneler vardı. Hastanede yaralılarla ilgilenip kendi yavrusunun cesediyle karşılaşan anneler de. Ne aklı alıyor ne kalbine sığıyordu tüm bu olanlar.

"Hadi baba biraz daha hızlı sür, dedeme geç kalmayalım."

"Ya kızım kıskanıyorum senin bu dedenle muhabbetini."

Diyerek Cemil Bey biraz ortamın havasını dağıtmak istedi.

"Ne yapayım baba dedemle çok iyi anlaşıyoruz. Bana küpeler, tokalar alıyor. Hele sakallarını yüzüme sürüyor ya çok gıdıklanıyorum. Dedem çok komik."

Kapının önüne geldiler. Arabayı park edip eve doğru yürüdüler. Damla apartmandan içeri girer girmez hemen dedesinin kapı ziline bastı. Büyük bir sevinçle kapıyı açan dedesi torununu kucaklayıp sarıldı.

"Benim güzel torunum hoş gelmiş. Canım torunum benim. Nasılsın bakalım?"

"Hoş bulduk dedeciğim. İyim seni görmeye geldik"

"Ne iyi yapmışsınız o zaman hadi içeri geçin. Eee anlat bakalım Damlacığım nasıl gidiyor hayat? Hafta içi aramadın beni darıldım sana. Özletme kendini"

"Evet dede arayamadım seni. Biraz hasta oldum ben biliyor musun? Üşütmüşüm, annem öyle söyledi. Senin getirdiğin bitkisel şuruptan içtim hemencecik iyileştim"

"Aferin benim torunuma. Ama bugün bir şey mi oldu sana? Yüzün ve ellerin yaralı gibi"

"Evet dede parkta düştüm de. O yüzden yüzüm de yaralandı."

"Ah kıyamam sana. Dur bak bende çok etkili bir krem var. Bunu sürelim hemencecik iyileşir yaraların. Bizim köyde sarı çiçekler var, onlardan yapılıyor."

Dedesi hiç kıyamazdı torununa. Hemen odasına gitti, dolapları karıştırdı. Çekmeceleri tek tek açtı, baktı. Sonunda kremi buldu.

"Bak bundan sürelim şimdi. Biraz yüzünde dursun cildin emsin bunu. Bir, iki gün sür iyileşir tamam mı güzel kızım?"

"Tamam dede"

Mehmed Bey torunuyla ilgilenmekten gelini ve oğluyla sohbet edemedi bir türlü.

"Ay çocuklar kusura bakmayın. Damla’yı öyle görünce dayanamadım bir an. Sanki gözümde canlandı savaşta ki çocuklar. kelimeler boğazına dizildi. Gözlerindeki yaşlar birer birer dökülüverdiler."

Damla küçücük parmaklarıyla dedesinin gözlerini sildi.

"Bir şey mi oldu dedeciğim? Niye ağlıyorsun?"

Ne denirdi ki şimdi bu çocuğa? Daha yetişkinler anlayamıyordu ne olduğuna...

Çocukların, masum insanların neden öldüğüne... Bunun izahını kimse yapamıyordu kendine. Akla, mantığa, insanlığa sığmayan bir şeydi bu. Mesela nasıl anlatılırdı bir babanın iki yavrusunu elleriyle kefenlemesi? Parkta oyun oynayan çocuklara füze atılması nasıl ifade edilirdi? Hastanenin bombalanması ne ile açıklanabilirdi? Yoktu bunların cevabı. Mesela orada ki bir dede, torunundan nasıl da kopartılmıştı? İnanmıyordu ki torunum uyuyor diyordu. Çocuklar ölür müydü savaşta ya da savaş çocuklarla olur muydu? O zaman savaş olmazdı ki adı.  Çocuklarla birlikte gezilir, doğum günü kutlanırdı. Oyun oynarlardı.  Bir kız çocuğunun ne suçu olabilirdi ki dedesinden şeker istemesinden başka?

Ama bir şeyler daha oluyordu sanki. Düşman gücüyle evleri yıkarken, masumların kalpleri güçleniyordu. Onlarca çocuk katledilirken, dünya insanları onlar için bir araya geliyordu. Kadınlar şehit yavruları için şükrediyordu. Esir bir genç tebessüm ediyordu kendisine silah çeken askere. Bulduğu bir kağıtla ısınmanın sevinci vardı kız çocuğunun yüzünde. Bir baba evlatlarının şehit olduğunu tebessümle söylüyordu. Nereden geliyordu bu güç? Onlara ‘’ Biz az kişiyiz, düşman ise kalabalık. Onların silahı var, bizim sapanlarımız. Ama bir gün biz galip olacağız’’ cümlelerini söyleten neydi?

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki "Gerçek mutlaka gerçekleşir..."