Hayat Bazen Zordur

Bir yaz günüydü Bünyamin gelecekteki eşi Ezgi’yle karşılaştığında. İkisi de bundan habersiz ortak bir arkadaşlarının doğum gününde tanışmıştı. Başta çok iyi anlaşamamışlardı ancak birbiryleriyle ala- kalı merak ettikleri şey çok fazlaydı. Yüzeysel bakıldığında birbir-lerine benzemiyor gibi görünseler de detayda uyumluydular. Ve pek de tesadüfi değil ki iki yıl sonra yine tanıştıkları yaz günü dünya evine girmişlerdi.

Bünyamin evlenmeyi yuva kurmayı çok isteyen bir genç adamdı. Ezgi’yle zıtlıklarından gelen uyum onu hep çok heyecanlandırmıştı. Onunla evlenmek Bünyamin için hayatında eksik olan heyecanı ve neşeyi getirecekti. Nitekim öyle de oldu. Birlikte geçen çok güzel bir üç yılın ardından bir bebek bekliyorlardı. Bünyamin hayatındaki her şeyin gerçek olamayacak kadar güzel olduğunu düşünüyordu. Oysa yine bir yaz günü işten kovulana dek…

Bünyamin küçük çaplı bir patron şirketinin iç satışında Sezgin ile çalışıyordu. Sezgin ağzı iyi laf yapan çevresi geniş biriydi. 4 yıldır aynı ekipte can ciğer olmuşlardı. Birbirlerinin nice kez arkasını kollamış, destek çıkmışlardı. Yine de şirket küçülmeye gidince birinin ayrılması gerekiyordu. Bu durumda çevresinin faydasını Sezgin görmüş, kovulan Bünyamin olmuştu. Tam da eşi 5 aylık hamileyken…

Bünyamin’in dünyası bir anda tepe taklak olmuştu. Evet, tazminatıyla birkaç ay idare edebilirdi, ama ya bebek geldiğinde? Biricik hamile eşine çaktırmamaya çalışsa da yemeden içmeden kesilmişti. Eşinin ve tanıdıklarının endişeli gözleri karşısında her gün paramparça oluyordu. Canla başla iş arıyordu ama sektör acımasızdı. Elli başvurusundan sekiz dokuz tanesi dönüş yapıyordu. Nice kez ‘Hayır’ cevabını aldı. Bazı zamanlar asla iş bulamayacağını düşünüyordu… Bazı zamanlardaysa mülakatlarda konuşabilmek için kendini okumalara veriyordu.

Öyle ama böyle 4 ay geçmiş, bebeğini sağlıkla kucağına almıştı. Bebeği ona iyileşmiş hissettiriyordu. Ansızın geleceğinden endişe edip yine karamsarlığa bürünüyordu. Eşi Ezgi de aynı endişeleri taşısa da bir an için bile şüphe etmedi Bünyamin’den. Er geç iş bulacağını biliyordu. Bünyamin’e güç veren şeylerden biri de bu inançtı.

Yılmadı, çalışmalarına devam etti. Kimi şirketin işe alım süreci uzundu, kimi şirket piyasanın kötülüğünden bahsediyor ret veriyordu, kimi şirket tanıdık istiyordu, kimi şirket yurt dışı projelerine yeni baba olmuş birini göndermek istemedi. Pek azı gerçekten alıcı olarak inceliyordu Bünyamin’i. Bir şirket vardı ki görüşmeler neredeyse nihayete eriyordu. Her şey çok olumlu gidiyordu. Ezgi de aileleri de derin bir oh çekmişti. Ancak her nasıl olduysa pozisyon başkasıyla doldurulmuştu. Bünyamin’e de yeni baba olduğu için enerjisinin çoğunu şirkete veremeyeceğini söylediler. İş yoğunlukları dikkat değınıklığına imkan tanımıyormuş, öyle söylediler. Haksızlığa uğradığını düşündü Bünyamin. İşten kovulduğundan bu yana ilk defa eşi Ezgi’ye ne diyeceğini bilemiyordu. Yine de Ezgi onun sessizliğinden bir sorun olduğunu anlamış ve bir daha ona soru sormamıştı. Zaten Bünyamin’de cevaplar tükenmişti. Ezgi’nin bu anlayışı için ona gizli bir hayranlık duyuyordu. Ve yoluna devam etti…

Çocuğu artık 5 aylık olmuştu. Etrafına ufak ufak gülücükler saçıyordu. O ve eşi her güldüğünde Bünyamin ne kadar şanslı olduğunu düşünüyor, şükrediyordu. Bir gün ansızın üniversite arkadaşı Oğuzhan aradı. Okul zamanları yakınlardı, nice finalde yoldaşlık yapmışlardı birbirlerine. Hatta Oğuzhan iki dersten okulu uzatmış Bünyaminin notlarıyla sonrasında geçmişti. Birbirlerini severlerdi. Ama yine de yıllardır konuşmamışlardı. Hatta belki en son düğünde görüşmüşlerdi. O yüzden telefonu kafa karışıklığıyla açmıştı Bünyamin. Arkadaşı Oğuzhan çalıştığı şirkette ekibinde açık oluştuğundan bahsetti. Laf arasında birlikte çalışmayı özlediğinden de söyledi. Buna karşılık Bünyamin elbette sevindi ama kimseye ses etmedi. Malum onca olumsuz dönüşten sonra kimseyi tekrardan heveslendirmek istemiyordu. Kimseye söylemeden birkaç görüşme yaptı. Genel yetenek, ingilizce sınavlarına girdi; teknik mülakatlar yaptı, insan kaynaklarıyla görüştü… Derken artık yüzdü yüzdü kuyruğuna geldi. IK artık mail üzerinden bilgilendirme yapacağını söylemişti. Bünyamin’in içinden koşarak Ezgi’ye söylemek gelse de direndi. Bu sefer farklı hissediyordu, sanki çocuğunun gülüşünü izliyor gibi…

İki hafta sonra, midesinde kelebeklerle bilgisayarını açtı ve teklif mailini gördü. Hiç bu kadar hafiflemiş hissetmemişti. Geçirdiği onca aydan sonra bir mail ilaç gibi gelmişti ona. ‘Yok canım o şirket beni almaz ya’ dediği şirkete girebilmişti. Silkelendi, özgüveni de kendine geldi bu haberle. Bu sefer eşine koşarak söylemek istemiyordu. Öğrendiği anın tadını çıkarmak istiyordu.

Haberi vermek için eşi Ezgi’yi ve çocuğunu doğanın içinde pikniğe götürdü. Bu güzel haberi orada verdi. Ezgi sanki tekrar evlilik teklifi almış kadar mutlu oldu ve eşiyle gurur duydu. İşe girebildiği için değil, süreci bu şekilde yönetebildiği için… Çünkü ikisi de bu süreçte oldukça yıpranmışlardı ama asla birbirlerini yıpratmamışlardı. Ve ne kadar doğru bir eş seçimi yaptığından emin pikniğin tadını çıkardılar….

İnsan bu hayatta seçimlerinin sonuçlarını yaşar, an ve an…