Çalış, Tüket, Tekrarla

 Alarm çalıyor, sabahın ilk ışıklarından önce güne başlıyoruz. Daha gözler açılmamış ama spor çantası elimizde kapıya fırlıyoruz. Spor salonuna gidiyoruz; herkes koşu bandında aynı tempoda… Sanki gizli bir maraton var ama kimse birinciyi bilmiyor. Bir saat boyunca ter döküyoruz, motive görünüyoruz ama aslında zihnimiz çoktan plazanın toplantı odalarına hazırlanıyor. Dört kişilik işi bir kişi olarak yapıyor, yüksek rakamlı maaşlar alıyoruz ve buna “kurumsal hayat” diyoruz.

Sonra plazanın bilmem kaçıncı katındaki ofise çıkıyoruz. Manzara şahane! Ama camları açılmayan bir odada, şehrin havasını bile içimize çekemiyoruz. Akvaryumdaki balık gibi sıkışıp kalıyoruz. Elimizde yeni çekilmiş kahvemizle etrafı selamlayıp, bir iki sohbet eşliğinde güne başlıyoruz. Ajandamızda boş gün yok. Her sabah yetmezmiş gibi, her akşam da bir yere yetişiyoruz. Sabah işe, iş çıkışı da dinlenmek için değil, gün içinde dağılan kafamızı iyice dağıtmak için başka programlara koşuyoruz.

 Ama ya aslında kafamızı dağıtmaktan çok, toplamaya ihtiyacımız varsa? Neyse, en iyisi bu konuya burada hiç girmeyelim. Çünkü o başlı başına ayrı bir yazının konusu olacak kadar derin.

İş çıkışı gideceğimiz mekânların rezervasyonlarını haftalar önceden yaptırmamız gerekiyor. Paramız olsa bile “Canım bugün şunu çekti” diyerek bir lokantaya gidemiyoruz. Rezervasyon almayanların kapısında ise kar, kış, kıyamette sokak sobalarının altında burnumuz donarak sıra bekliyoruz. Ve buna “hayatımızı yaşamak” diyebiliyoruz.

Sağımız solumuz insan dolu; inanılmaz bir şekilde planlıyız da yani.

Rutinler

Sonra olmazsa olmaz! Rutinlerimiz var:

·         Cuma akşamları lise arkadaşlarımızla buluşma,

·         Pazartesi akşamları hafta sonu çok kaçırdığımız için kapanana kadar spor salonunda kalma,

·         Perşembe akşamları vizyona yeni gelen filmlerin ilk gösterimi için gece yarısı seansı,

·         Cumartesi günleri kulüp,

·         Pazarları aile kahvaltısı…

 

Koşturmacının adına “yaşam tarzı”, tüketimin adına “özgürlük” diyoruz. Peki, gerçekten yaşamak bu mu?

Birisi gerçekten merak ettiğinden değil, sadece alışkanlıktan “Nasıl gidiyor?” diye sorduğunda cevabımız hep aynı: “Koşturuyoruz!” Kimsede konuyu uzatmıyor. Soranın da sormuş olmak için sorduğu; cevap vereninde üstünkörü cevapladığı sorular. Kısa molaların sahte konuşmaları…

Arada şehirde bir davet, organizasyon, konser veya açılış olursa zaten biletleri geliyor. Bir şekilde haberdar oluyoruz. Yaz aylarında Perşembe ve pazar günleri popüler sahil kasabalarına kaçıyoruz. Her kış nerede, kiminle kayağa gideceğimiz belli. Yazın ne kadarı nerede geçecek belli… Tatil planları, şehirden kaçışlar, hafta sonları doldurulmuş takvimler…

Kısır Bir Döngü

Pahalı ayakkabılar alabiliyor, çantalar ve saatler için sıraya girebiliyoruz. Yeni sezon vitrinlerinde gördüğümüz parçalar sanki bir ödül gibi. Bir şeyler satın aldıkça, o günün yorgunluğunu “telafi etmiş” hissediyoruz. Geziyoruz, eğleniyoruz, dışarıdan bakınca “yaşıyor” gibiyiz. Ama aslında tek yaptığımız daha çok çalışıp daha çok tüketmek değil mi?

 Hayatımızı yaşıyoruz, öyle mi gerçekten? Diyeceğim o ki;  ‘hayatımızı yaşıyoruz’ dediğimiz şey, aslında sadece tüketime dayalı bir yaşam tarzından ibaret değil mi? Sürekli çalış, daha çok tüket ve daha sonra yeniden başa dön.

Her sabah aynı maraton: alarm çalıyor, spor salonuna gidiliyor, plazaya geçiliyor, toplantılara giriliyor arka arkaya, rezervasyonlu akşam yemeklerine katılınıyor…
Ajandamız dolu mu dolu, sosyal hayatımız gayet planlı, etrafımız ise insan dolu, gardırobumuz da insanlar gibi markalı giysilerden oluşuyor. Peki ya içimiz? O kısmı ajandada göremiyoruz.

İşte şimdi esas soru şu:

“Biz gerçekten hayatı mı yaşıyoruz, yoksa sadece iyi pazarlanmış bir hayatı mı tüketiyoruz?”