MOR MENEKŞEM

Günün erken saatleriydi. İpek içindeki heyecanı fazla göstermemeye çalışarak okulu için bir sınava gitmesi gerektiğini söyledi anne babasına. Güzel bir fakültenin hazırlık sınıfında okuyan henüz on dokuz yaşında, içi umutla dolu pırıl pırıl bir genç kızdı. Annesinin “Mor Menekşem” diye sevdiği bembeyaz teni, derin bakan kahverengi gözleri ve minicik biçimli bir yüzü vardı.

 

Yumuşacık uzun gür saçlarını arkaya savurarak “Ben ufak bir kahvaltı hazırlayıp erkenden kaçayım.” diyerek lafları ağzında yuvarladı. Biraz gizemliydi. Ancak o sabah pek bir şey anlatacağa da benzemiyordu. “Sınav saatinden önce yerimde olmak istiyorum” diye sözlerine ilave etti. Babası kendisini sınav salonuna götürebileceğini söylese de her işini kendi halletmeye alışmış olan İpek “Siz pazar keyfi yapın; ben rahatça gidebilirim merak etmeyin” diyerek evden çıktı.

 

İpek ailede üç kardeşin en küçüğü; tabiri yerindeyse ailenin tekne kazıntısıydı. Evin en küçüğü olarak hep kapıyı açan, bakkala ekmek almaya giden aynı zamanda sosyal, dışa dönük ve eğlenceli bir kızdı. Annesi; onu “Mor menekşem, sürpriz bebeğim” diye sever her sevdiğinde ALLAH’ ına şükrederdi.

 

Annesi Seher Hanım bir dershanede hocaydı. Çalışırken ilk iki çocuğunu doğurmuş ve çocuklarını büyütmek oldukça zahmetli olmuştu. İlki kız sonraki erkek olan iki çocuğundan sonra bir daha çocuk sahibi olmayı hiç düşünmemişti. Eşi Ahmet ise çocukları çok sever hep üçüncü bir çocuğu olmasını hayal ederdi. Hatta İpek’in abla ve abisi de annelerine sık sık kardeş isteklerinden bahsederlerdi. Hele dayılarının bir kız çocuğu olup da sürekli onu sevmeye gidip gelirken bu kardeş tutkuları iyice artmıştı. ALLAH’ ın takdiridir ki herkes bu kadar istekli iken Seher hamile kalmıştı. Seher’in düşünmediği bir durum olsa da İpek’in yüzünü ilk gördüğü an, zor geçen hamilelik süreci de hafızasından silinip gitmişti. İpek’ in ablasıyla on iki, abisiyle sekiz yaş arası vardı. Hep birlikte onunla özenle ilgilenip, sevgiyle büyüttüler.

 

Genelde de böyle değil midir? Sonuncu çocuklar kendi kendine büyürler çoğu zaman. Ya da çocuk büyütmede ustalaşmış olur artık anneler. Ama sadece büyütmek değildir mesele; önemli olan onu yetiştirmektir. Yani hayata hazırlamak. İlk bebek özene bezene beslenir, her şeyi saatinde yapılır. Uykusu banyosu düzenlidir. Ev ona uymak zorundadır. Küçük ise evin düzenine uyar. Büyük düzenli doktor kontrollerine götürülür, küçük ise sadece hasta olunca. Ailenin bütçesinin daha kısıtlı zamanlarına denk düşen ilk çocuklar daha bedellidir aslında. Onlar daha çok ayaklarının üzerinde dururlar.

 

Ama işte İpek’te sanki ailenin ilk çocuğu gibiydi. Hep abi, ablasına yetişmeye çalışırdı. Daha üç yaşlarında iken annesi “Çizgi film açayım mı?” diye sorduğunda “Ben bebek değilim ki” diye cevap verir, daima büyüdüğünü ispat etmeye çalışırdı.

 

Aslında evin en küçük çocuğu olmak; anne, babanın acemilik dönemini atlattığı zamana denk gelmek demektir. Daha eski dönemlerde evin en küçüğü olmak belki daha zordu. Onlara yeni bir şey alınmaz erkeksen abinin, kızsan ablanın eskilerini giydirirlerdi. Yani çok güzeldir evin küçüğü olmak. Yaşlar büyüse de aile içerisinde hala “O küçük” denir. Bu duruma doğuştan torpilli olmak denir.

 

Genelde bütün ideallerini ilk çocuklar üzerinde gerçekleştirmeye çalışan, ancak bunun mümkün olmadığını yaşayarak gören anne-baba biraz yumuşar. Son çocuğa karşı daha az kuralcı ve daha az talepkâr olur. Her şeyden önce son çocuk anne baba baskısına daha az maruz kalarak büyüdüğü için şanslı denilebilirler. Belki de İpek’te bu sebeple şanslıydı.

 

O gün İpek’in kuzeni Nihan’ın doğum günü vardı. Seher ve Ahmet akşamüstü mekâna doğru yola çıktılar. Telefon çaldığında Seher, İpek’in aradığını görerek telefonunu açtı. İpek dışarıdan TOEFL sınavı vererek hazırlığı atladığını anlatıyordu. Sesindeki mutluluk tarif edilemezdi.

Bunun için sınava girdiğinden bile ailesinin haberi yoktu. Bu haber anne babayı çok sevindirdi. Babası derin bir nefes aldı. Gözleri buğulandı. Demek ki kızının sabahki gizemi buydu. Annesi “Yolun açık olsun Mor Menekşem” diye içinden geçirerek şükretti.

 

İpek ödemesi gereken bedelleri ödemiş ve sonunda isteğine kavuşmuştu.