MEMNUN OLMAYAN EVLATLAR

Kızını uyandırmaya çalışıyordu Ayşe. Her sabah aynı şeyler yaşanıyordu. Uyanmakta zorlanıyor, okula gitmek istemiyordu. Hayatı bile annesinin zoruyla yaşıyor gibi bir hali vardı. Annesi, yokuş yukarı, bozuk bir arabayı ittiriyormuş gibi hissediyordu. Çünkü kızı hiçbir şey yapmak istemiyordu. Adeta yaşama sevincini kaybetmişti. 

Üniversite sınavlarında, istediği bölüme puanı yetmeyince, ailesi hemen imdadına koşup, “Sana okul mu yok yavrum? ” diyerek, özel bir okula yazdırmışlardı. Evlatlarını mutlu edebilmek için tüm imkânlarını seferber etmişlerdi. Hayatta isteyip de sahip olamadığı hiçbir şey yoktu. Çocukluğundan beri, ne istese, ikiletmeden yerine getirilmişti. Ama bir türlü Zehra’yı memnun edememişlerdi.  

Her olayın içinde mutlaka şikâyet edecek bir şey bulabilmesi, annesini hayrete düşürüyordu. Zehra şikâyet ettikçe, ailesi, miktarları arttırıyor, “Neyi eksik yaptık acaba?” diyerek dertlere düşüyordu. Buldukları çözümse sürekli imkânları arttırmak oluyordu. Böyle davranarak kızlarını mutlu edeceklerini zannediyorlardı.  

Kız kardeşi de ablasının izinden gidiyordu. Henüz lisedeydi ama o da ailesinin desteğine ihtiyaç duyuyordu. Duygusal olarak çok zayıftı. Ablasına verilen imkanlardan o da eksik bırakılmamıştı. Ama o da yaşadığı hayattan memnun değildi. Henüz 16 yaşındaydı. Ama iki yıldır, antidepresan kullanıyordu. Ayşe çok üzülüyor, tüm bunların sorumlusunun, eşi olduğunu düşünüyordu. Ayşe’ye göre eşi, kızlarıyla yeterince ilgilenmediği için sevgisiz kalmışlardı. Evdeki tüm kavgalar da bu konu üzerinden yapılıyordu.

“Sen çocuklarla hiç ilgilenmiyorsun. Bu yaşlarına kadar bütün sorumluluklarını ben aldım, yeter artık!” diyordu. Ahmet Bey, bunları duyduğunda çok üzülüyordu. Çünkü düşündüğü tek şey ailesi idi. Bunun için de gece, gündüz demeden çalışıp, ihtiyaçlarını gidermeyi öncelik edinmişti. Her birine ayrı, ayrı kredi kartı çıkarttırmıştı. Ailesi maddi sıkıntı yaşamasın istiyor, çabalıyor, gerekirse ek işler yapıyor, ama ne hikmetse, yine de yaranamıyordu. Evdeki huzursuzluktan dolayı da kendini iyice işe vermişti. Hatta geç saatlere kadar çalışıyor, sabah ta evden çok erken çıkıyordu.

O gün yine eşiyle tartışmışlardı. “Babaları olmasa daha iyiydi! En azından babanız yok derdik! Gerçekten artık çok yoruldum! Varsa yoksa iş, iş, iş… ” Diye söylendi. Bu kadar çabaya karşın duyduğu sözler Ahmet’i çileden çıkardı. Daha fazla duymamak için kapıyı çarpıp çıktı.  

Ayşe sıkça yaşanan bu durumu pek de önemsemedi. Bu kadar imkân içerisinde, nasıl bu kadar çaresiz kaldığını düşündüğünde, bir an boğulduğunu hissetti. Kalktı bir bardak su içti. Ama Ahmet’in sözleri kulağında çınlıyordu; ‘‘Sizin için daha ne yapabilirim? Canımı mı vereyim? Benden ne istiyorsunuz? Varım yoğum siz olmuşsunuz, ama yine de ne seni, ne de kızlarını memnun edemiyorum!”

Bu sözler Ayşe’nin canını çok yakmıştı. Sahi ne zaman bu duruma gelmişlerdi? Oysa nasılda severek evlenmişlerdi. Şimdi her biri, diğerinin yokluğunu hayal ediyordu. Birbirlerine hayatı zorlaştırmaktan başka bir şey yapmıyorlardı. Ayşe artık kalıcı bir çözüm istiyordu. Düşünüyor, düşünüyor, zihnini zorluyordu.

Çalan telefonun sesiyle irkildi. Arayan çocukluk arkadaşı Aysun’du. Aynı mahallede büyümüşlerdi. Çok varlıklı bir hayatı olmamasına rağmen, hep mutlu olması dikkatini çekmişti. Evliliği de iyi gidiyordu. “Nasıl başarabiliyor? ” diye düşündü. Bunu bir şekilde Aysun’dan öğrenmeliydi. Uzun zamandır farklı bahanelerle atlattığı arkadaşını, bu sefer reddetmedi ve kahve davetini kabul etti.  

Öylesine görüşmüşlerdi ama laf lafı açmış, üç saat geçtiğini fark etmemişlerdi. Aysun aldığı eğitimden bazı bilgileri paylaşmıştı. “Bedel harç gibidir. Nasıl ağaç kökleriyle, toprağa tutunuyorsa, insan da bedeliyle, yaşama tutunur! Bir aileyi, aile yapan şey, ortak ödenen bedellerdir. İnsanlar birbirine bedel ödedikçe, harcın tuğlaları yapıştırması gibi birbirlerine sıkı bağlarla bağlanırlar!” demişti.

Ayşe’nin kafasında bir şeyler yerine oturmaya başlamıştı. Kızlarını düşündü, kökü olmayan ağaç olduklarını fark etti. Rüzgâr nereye savuruyorsa, o yöne düşüyorlardı. Derin toprak olamıyorlardı. En ufak duygusal travmada, depresyona giriyorlardı. Onların bedelini alarak, hayatlarında konforlarını arttırmaya çalışırken, nasılda mutsuz ve marifetsiz olmalarına sebep olduğunu fark etti. Eşi de sürekli imkânlarını arttırarak, babalık görevini yaptığını düşünüyordu. Çocuklarını en güzel şekilde büyütmüş, ama yetiştirememişlerdi! Problemlerine şikâyet etmekten başka çözüm üretemiyorlardı. Ailesine verdiği zararı fark ettikçe üzülüyor ama bir yandan da hatasını anladığı için seviniyordu. Yapacak çok şey vardı. Alt üst olan dengeler yeniden nasıl dizayn olacaktı?

“Her problem, çözümüyle verilir. Ama şikâyet, insanın çözüm hakkını elinden alır!” demişti Aysun. Öyleyse şikâyet etmeyerek ve şikâyetleri dinlemeyerek işe başlayabileceğini düşündü. Yavaş, yavaş ama net adımlarla, yeni bir düzen kurmaya niyet etti.