Gün doğmaya başladığında, Nermin çalan alarmı kapatmakla uğraşıyordu. Kalkıp perdeleri açtı. Güneş odayı aydınlatırken, odasını toplayıp mutfağa geçti. Akşamdan kalan bulaşıklar, dünden yıkanmış temiz tabaklar, bardaklar… Derken mutfak çok karışık gözüküyordu. Üstü açık kalan yemeğin kokusu da cabasıydı. “Of ya, bu mutfağın hali ne böyle?” diye söylenerek, kolları sıvadı. Hızlıca yıkanmışları yerlerine yerleştirdi. Kirli olanları makinaya tıkıştırdı. Bir yandan da “Bir şey olmaz! Hepsi yıkanır, kirli kalırsa bakarız!” diye mırıldandı. Sonra bir an, bulaşık makinesinin içini kendi hayatına benzetti. Son yıllarda hayatında hep bir şeyleri sıkıştırmak, tıkıştırmak zorunda kalmıştı. Her yere yetişmeye çalışıyor, tam anlamıyla hiç birine yetişemiyordu. İşin acı tarafı, kimseye de yaranamıyordu. Hem evde, hem de iş yerinde yükü çoktu. İş yeri, eleman alımı yapmadığı gibi günden güne mevcut çalışanların iş yükünü arttırıyordu. Patron sürekli; “Bu ay idare edin arkadaşlar” diyerek,...

 

 

  Omuzlarının biraz altındaki saçları, hafif kıvrımlı bir şekil almıştı. Gözleri hala canlı canlı bakıyordu. Simsiyah ve iri gözleri geçen yıllara rağmen hiç değişmemişti. Ama göz kenarları artık yılların izleri ile kırışmıştı. Güzel bir kadındı Rüya. Gençliğinde, okul hayatı boyunca çok erkeğin gönlüne bir dokunmuştu. Babasının rıza verip, biraz da ısrarla tavsiye ettiği delikanlı ile bir yol çizmeyi kabul etmişti. Ne de olsa baba tavsiyesiydi. Onu seven bir baba, herhalde “onun mutluluğunu düşünmüş ve öyle tavsiye etmiştir”, diye inanmıştı. Gönlünden geçenlere göre değil, mantıklı bir düşünceye göre hayatının en önemli kararlarından birini vermişti. Evlenmişti Arda ile. Onu tanıyamadan olup bitmişti hızlıca her şey. Rüya, aldığı terbiye ve ahlak anlayışı ile iyi bir eş olmaya çalışmıştı. Arda çalışıyor ve çalışıyordu. Kendi işini kurmuştu. Yavaş yavaş ve ufak adımlarla hep ileriyi hedeflemişti. Hedefine de ulaşmıştı. İşlerini çocukların dünyaya gelmesine paralel büyütmeye b...