‘’Unutulmaz deme bana unutulur, unutulur. Kapanır en derin yara Acısı da unutulur Bir rüyadır gelir geçer Her aşk bir gün hayal olur Unutulmaz denen günler, unutulur unutulur. Bu hayat böyledir dostum Yaşanan gün mazi olur. En değerli hatıralar, Bir gün olur unutulur. En acı dermandır yıllar, Sen dursan da dünya döner. Kalbini dağlayan yangın, Yavaş yavaş küle döner.’’   İşte yine bir bayram sonrası, şehir dışındaki yakınlarını ziyaretten yaşadığı şehre geri dönüyordu Aslı. Ne kadar da hızlı geçmişti bayram. Şoför koltuğunda bu sefer kızı vardı. — ‘Sizin zamanınıza uygun şarkılar açayım telefonumdaki bir uygulamadan’ , dedi kızı.   Arabada çalmaya başlayan şarkıyı duyar duymaz eli hemen radyonun ses düğmesine gitti Aslı’nın. Ne kadar eski bir şarkıydı radyoda çalan. İnsanı çok eski yıllara götürmüştü hemen. Aslı daha çok sözlerini severdi şarkıların, orada bir anlam varsa dinlerdi çoğunlukla. Bazı insanlar da şarkının ritmine ezgisine takılır mesela. Sözlerine ta

  Ramazan ayı tamamlanır ve ‘Ramazan Bayramı’na ulaşılır. Bayram ulaşılan bir şeydir. ‘Ramazan nedir’ bilmeden bayram anlaşılabilir mi? Ya da yaşanabilir mi? Ulaşılabilir mi? Hissedilebilir mi insan onu? Ramazan insana bir ‘lütuftur’. Ramazan insana bir fırsattır, fırsatların da en büyüğüdür. Ramazan bir ‘terbiyedir’. İnsanı; en ihtiyacı olan bedensel ve ruhsal konularda terbiye eder. Nasıl ki terbiye olmuş bir et daha tercih edilir, çünkü daha lezzetlidir. İnsan da terbiye oldukça lezzetlenir. Yemesine, içmesine, Sigarasına, alkolüne, Konuşmasına, tonlamasına, Yatmasına, kalkmasına, Hayatındaki her türlü bağımlılığına mola verir insan. Böylece aşırılıklarını törpüler ve terbiye eder, Yanlışlarını azaltır ve terbiye eder kendini. Ramazan bir ‘merhamet eğitimidir’. Aç kaldıkça, mide acıktıkça; yumuşar yüreği insanın. Aklına düşer karnı aç olanlar. Anlar halden, merhameti artar her seferinde, Cömertliği artar, merhameti arttıkça. Ramazan ‘Birleşmeyi’ öğre