Aslı üniversitede okumak için İstanbul’a geldiğinde, ailesinin sıcak yuvasından çıkıp tek başına yaşamaya alışması gerektiğini biliyordu. Geldiği yer küçük bir kasabaydı.  Doğayla bütünleşmiş bir yaşamı vardı. Şehrin gri rengi, upuzun binaları ve trafiğin karmaşıklığına alışmaya çalışıyordu. Egzoz kokusunu her aldığında doğanın, ağaçların kokusunu özlemle hatırlıyordu. Önünde uzanan insan dolu yola bakarken “Buna zamanla alışacağım.” dedi kendi kendine. Büyük şehir başlarda başını döndürüyordu. Her şey ona birbiri ile aynı görünüyordu. Gittiği yerlerde kayboluyordu fakat kayboldukça etrafı daha iyi tanıma fırsatı bulmuştu.   Sadece şehir değil insanlar da yabancıydı onun için. Kimsenin kimseye selam vermediğini görünce çok yadırgamıştı. Geldiği yerde insanlar birbirini tanımasalar bile selamlaşırlardı. Şehirde hayat hızlıydı. İnsanlar telaş içinde sürekli bir şeylere yetişmeye çalışıyorlardı. Aslı’nın meraklı, araştırmayı seven bir yapısı vardı. Okulun kütüphanesinde çalışmayı severdi.

Sena elindeki fotoğrafa dalmış eski günleri düşünüyordu. Fotoğraftaki küçük kızı arkadaşının elini tutmuş nasıl da sevinçle yürüyordu. Fotoğrafa baktıkça o gün yaşananlar zihninden tek tek geçiyordu. Alya o zamanlar daha 7 yaşındaydı. Okuma hediyesi olarak arkadaşı ile buluşmak istemiş, annesi de onu seve seve götürmüştü. Alya o güne özel beyaz elbisesini giymiş, beline kadar uzanan saçlarını da annesine ördürmüştü. Birlikte sinemaya gidip arkasından yemek yemişlerdi. Günü de oyuncakçıda bitirmişlerdi. Alya oyuncakları alırken çok sevinmiş ancak hemen çıkışta sebepsiz yere ağlamıştı. Sena ağlamasına takılmamış, Alya küçük bir çocuk için bunun normal olduğunu düşünmüştü. İstemsiz bir şekilde diğer fotoğrafa geçti. Bu fotoğraf da gittikleri lunaparktan bir kareydi. Birlikte doyasıya eğlenmişlerdi. Alya o oyuncaktan bu oyuncağa koşmuştu. Dün gibi aklındaydı. Her dışarı çıktıklarında yaptıkları gibi lunaparktan sonra oyuncakçıya gitmişlerdi.  Alya yine doyasıya alışveriş yapmıştı. Sena her